عاشقانه

میبندم این دو چشم پر آتش را

تا ننگرد درون دو چشمانش

تا داغ و پر تپش نشود قلبم

از شعله نگاه پریشانش

میبندم این دو چشم پر آتش را

تا بگذرد ز وادی رسوایی

تا قلب خاموشم نکشد فریاد

رو میکنم به خلوت و تنهایی

ای رهروان خسته چه می جویید

در این غروب سرد ز احوالش

او شعله رمیده خورشید است

بیهوده می دوید به دنبالش

او غنچه شکفته مهتاب است

باید که موج نور بیافشاند

بر سبزه زار شب زده چشمی

کو را به خوابگاه گنه خواند

باید که عطر بوسه خاموشش

با ناله های شوق بیامیزد

در گیسوان آن زن افسونگر

دیوانه وار عشق و هوس ریزد

باید شراب بوسه بیاشامد

از ساغر لبان فریبایی

مستانه سر گذارد وآرامد

بر تکیه گاه سینه زیبایی

ای آرزوی تشنه به گرد او

بیهوده تار عمر چه میبندی؟

روزی رسد که خسته و وامانده

بر این تلاش بیهوده میخندی

آتش زنم به خرمن امیدت

با شعله های حسرت و ناکامی

ای قلب فتنه جوی گنه کرده

شاید دمی ز فتنه بیارامی

می بندمت به بند گران غم

تا سوی او دگر نکنی پرواز

ای مرغ دل که خسته و بیتابی

دمساز باش یا غم او،دمساز